بایو دایاب

• تنظیم فعالیت‌های متابولیک کمک به کنترل سطح قند خون بهبود HbA1c و سطح انسولین ناشتا (فاکتورهای کنترل قند خون) کاهش مقاومت به انسولین (HOMA-IR) تعدیل سیستم ایمنی کاهش آسیب های استرس اکسیداتیو

عوارض جانبی : مصرف این محصولات در موارد نادری می‌تواند به نفخ و افزایش تولید گاز در دستگاه گوارش منجر گردد که در اکثر موارد با ادامه مصرف، عوارض فوق از بین خواهند رفت. در صورت مشاهده عوارضی دیگر پزشک یا داروساز را مطلع نمایید. موارد احتیاط : هیچ مورد منع مصرفی برای این فراورده وجود ندارد. در مواردی مانند بیماری‌های قلبی، اندوکاردیت و نقص سیستم ایمنی بهتر است مصرف با تجویز پزشک صورت گیرد. در افرادی که تحت عمل جراحی همانند جراحی‌های شکمی، جراحی سندرم روده کوتاه … و یا پیوند عضو قرار می‌گیرند استفاده از پروبیوتیک باید با تجویز پزشک باشد. – در دوران بارداری و شیردهی با مشورت پزشک مصرف شود. تداخل داروئی : در افرادی که داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی مصرف می‌کنند با احتیاط مصرف شود.

پروبیوتیک‌ها میکروارگانیسم‌های زنده‌ای هستند که با متوازن کردن جامعه میکروبی بدن اثرات مفید خود را اعمال می‌کنند و این اثرات مفید بسته به نوع میکروارگانیسم، دوز مصرف، مدت زمان درمان و روش استفاده، متفاوت است. پروبیوتیک‌ها با تأثیر بر روی میکروبیوتای دستگاه گوارش، شرایط متابولیک بدن ازجمله دیابت را تغییر داده و سبب بهبود وضعیت متابولیسمی میزبان می‌شوند از این رو امروزه استفاده از این محصولات برای تنظیم و تعدیل میکروبیوتا و فعالیت‌های متابولیسمی به شدت پیشنهاد می‌شود.
ماده مؤثر : باسیلوس کواگولانس ، لاکتوز
مزیت این محصول نسبت به محصولات مشابه : 
این محصول بر پایه باکتری با نام باسیلوس کواگولانس می‌باشد که به‌ واسطه توانایی تولید اسپور ، به فرم کاملاً مقاوم تبدیل می‌شود. این اسپورهای مقاوم ، به‌ راحتی تمامی سدهای دفاعی بدن را تحمل کرده و با دوز مؤثر به روده می‌رسند. اسپورها در روده با جوانه‌زنی فعال‌شده و به شکل رویشی تبدیل می‌شوند و اثرات مفید خود را اعمال می‌نماید. از سوی دیگر فرایند خشک‌ کردن این محصول با روش فریزدرایینگ یا خشک‌ کردن در سرما و تحت خلأ صورت می‌گیرد که در آن از حرارت استفاده نمی‌شود. از این رو علاوه بر افزایش قدرت زنده‌ مانی ، تمامی ویژگی‌های سطحی باکتری حفظ‌ شده و پروتئین‌های آن بدون تغییر باقی می‌مانند.
مکانیسم های احتمالی : 
– تغییر ساختار میکروبیوتای روده و کاهش نفوذپذیری مخاط روده و ممانعت از جابجایی لیپوپلی‌ساکاریدهای باکتریایی از لومن روده به دستگاه‌های گردشی بدن
– افزایش تعداد باکتری‌های اسیدلاکتیک و کاهش باکتروئیدزها در روده- بهبود پاسخ‌های ایمنی ذاتی بدن
– کاهش رونویسی از ژن‌های مرتبط با سایتوکاین‌های پیش التهابی و التهابی و افزایش تولید سایتوکاین‌های تعدیل‌کننده ایمنی همانند IL-10 – القا تمایز ادیپوسیت به سلول‌هایی با حساسیت به انسولین
– کاهش ارتشاح و فعالیت ماکروفاژها در بافت‌های ادیپوز
– کاهش بیان ژن‌های استرسی در ماهیچه‌های اسکلتی و در نتیجه کاهش لیپوتوکسیسیتی
– افزایش غلظت پپتیدهای مشابه گلوکان تولید شده توسط سلول‌های انترواندوکرین و در نتیجه بهبود متابولیسم کربوهیدرات، کاهش گلوکوتوکسیسیتی و افزایش حساسیت به انسولین در سلول‌های هدف
– افزایش میزان انسولین آزادشده از سلول‌های بتا پانکراس
– افزایش غلظت اسیدهای چرب زنجیره کوتاه در کلون همانند اسید بوتیریک و در نتیجه افزایش رشد لاکتوباسیلوس‌ها و بیفیدوباکتریوم‌ها و افزایش ترشح GLP-1 – کاهش فعالیت سرمی آلفا امیلاز و محدود شدن فرایند هیدرولیز و جذب کربوهیدرات‌ها
– کاهش تجمع چربی احشایی
– ممانعت از پرکسیداسیون لیپیدها و حفظ فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانت همانند سوپراکسید دسموتاز و کاتالاز
– تحریک Tool-like receptors به‌واسطه فعالیت تعدیل ایمنی و ممانعت از تولید سایتوکاین‌های التهابی و ایجاد تغییر در فاکتور رشد بتا
– کاهش میزان غلظت گلوکز با مصرف آن به‌عنوان یک ماده غذایی
– ممانعت از تولید رادیکال‌های آزاد مثل اکسید نیتریک و تخریب سلول‌های بتا در جزایر لانگرهانس
– افزایش فعالیت سوپراکسید دسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز در گلبول‌های قرمز و بهبود وضعیت آنتی‌اکسیدانی