دیابشور

تامین مواد مغذی مورد نیاز و مناسب برای افراد مبتلا به دیابت

Boron (As Sodium Borate Decahydrate)

Boron (As Sodium Borate Decahydrate)

0.7 mg

Alpha Lipoic Acid

Alpha Lipoic Acid

60 mg

ال-کارنیتین ال-تارتارات

L-Carnitine ( as L-Carnitine L-tartrate )

30 mg

(Citrus Bioflavonoids (fruit

(Citrus Bioflavonoids (fruit

25 mg

ویتامین A:
ویتامین A نوعی ویتامین محلول در چربی می باشد و به نام های رتینول (فرم الکلی ویتامین A) و ترکیباتی با فعالیت های بیولوژیکی رتینول نیز شناخته می شود. این ویتامین نقش آنتی اکسیدانی دارد و میزان ترشح انسولین را کنترل می نماید. برخی مطالعات نیز نشان دادند که این ویتامین مقاومت به انسولین را نیز کاهش می دهد. بنابراین ویتامین A می تواند برای افراد دیابتی و مبتلا به سندروم متابولیک مفید باشد.

بتا کاروتن:
بتاکاروتن پیش ساز ویتامین A می باشد و در بدن به آن تبدیل می شود. این ماده با خنثی کردن رادیکال های آزاد آسیب رسان به سلول ها در تقویت سیستم ایمنی نقش دارد. رادیکال های آزاد می توانند با بیماری هایی نظیر دیابت، سرطان، قلبی عروقی و بیماری های وابسته به سن مرتبط باشد.
* نکته ای برای تبدیل گرم بتاکاروتن به IU: هر 12 میکروگرم بتاکاروتن معادل 1 میکروگرم رتینول می باشد و هر میکروگرم رتینول معادل 3.33 واحد بین المللی یا IU است.

ویتامین D:
ویتامین D در متابولیسم گلوکز نقش دارد. این ماده ترشح انسولین را بر روی سلول های بتا لوزالمعده تحریک می کند و مقاومت به انسولین را در بافت عضلانی و کبد کاهش می دهد. بنابراین ویتامین D ممکن است از طریق تأثیر بر متابولیسم گلوکز و انسولین و همچنین توانایی آن در کاهش التهاب و بهبود عملکرد سلول های بتا در پانکراس، در ایجاد دیابت نوع 2 نقش داشته باشد.

ویتامین E:
در بیماری دیابت به دلیل افزایش قند خون میزان استرس اکسیداتیو نیز افزایش می یابد، به علاوه رادیکال های آزاد با تاثیر بر دیواره رگ ها و سخت کردن آن ها می تواند در ایجاد بیماری های قلب و عروقی موثر باشند. همین امر لزوم نیاز به آنتی اکسیدان ها از جمله ویتامین E را نشان می دهد.

ویتامین C:
دریافت ویتامین C در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 با کاهش قند خون ناشتا، تری گلیسیرید، کلسترول بد، HbA1c و انسولین سرم همراه است و به این ترتیب قادر است عوارض ناشی از دیابت را کنترل کند.

ویتامین B1:
مطالعات نشان داده اند که میزان تیامین پلاسما در افراد مبتلا به دیابت نوع 1، 76 درصد کمتر از افراد سالم و میزان این ویتامین در افراد مبتلا به دیابت نوع 2، 75 درصد از افراد سالم کمتر است. سطوح پایین تیامین در این افراد ممکن است به دلیل افزایش میزان تصفیه این ویتامین توسط کلیه ها از بدن باشد. برخی مطالعات نشان داده اند که مصرف مکمل ویتامین B1 ممکن است در کاهش سطح قند خون مؤثر باشد.

ویتامین B2:
ویتامین ب2 در بسیاری از فرایندهای متابولیکی مهم در بدن از جمله تولید انرژی، عملکرد سلولی، رشد و تمایز سلولی، متابولیسم درشت مغذی ها، داروها و استروئید ها شرکت دارد. به علت اهمیت بالای این ویتامین در بدن و همچنین نقش آن در متابولیسم درشت مغذی ها خصوصا کربوهیدرات، دریافت مقدار کافی از آن در افراد مبتلا به دیابت نیز ضروری است.

ویتامین B3:
در دیابت نوع 1 سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول های پانکراس که انسولین می سازد حمله می کند و آنها را از بین می برد. گفته می شود که نیاسین آمید ممکن است به حفاظت از این سلول ها کمک کند.
اثر نیاسین بر دیابت نوع 2 پیچیده تر است. افراد با دیابت نوع 2 اغلب چربی و کلسترول بالا نیز دارند. نیاسین، اغلب همراه با سایر داروها می تواند این مقادیر را کاهش دهد.

ویتامین B5:
افرادی که کمبود اسید پانتوتنیک دارند قند خون پایین تر و حساسیت به انسولین بیشتری دارند. در افراد دیابتی دفع ادراری اسید پانتوتنیک بیشتر می باشد و دیده شده است که در موش های دیابتی، غلظت اسید پانتوتنیک در عضلات کاهش و در کلیه، مغز و پانکراس افزایش می یابد.

ویتامین B6:
در مطالعات مشخص شده است که سطح B6 در افراد مبتلا به دیابت کاهش می یابد. از طرفی، ایجاد محصولات نهایی گلاسیون پیشرفته (AGE) در مبتلایان به دیابت در شروع و پیشرفت آسیب های بافتی موثر است. مصرف ویتامین B6 می تواند در جلوگیری از تشکیل نهایی گلاسیون پیشرفته (AGE) موثر باشد. مطالعات نشان می دهد که ویتامین B6 در افراد مبتلا نوروپاتی دیابتی (آسیب به اعصاب در دیابت) به کاهش علائم کمک می کند.

ویتامین B7:
بیوتین یکی از ویتامین های محلول در آب است که نقش مهمی در متابولیسم کربوهیدرات ها، پروتئین ها و چربی ها دارد. تحقیقات نشان داده که استفاده از دوز های 2000 تا 4000 میکروگرم این مکمل در افراد دیابتی بعد از 3 ماه می تواند در بهبود وضعیت قند و چربی خون و همچنین کاهش دردهای ناشی از آسیب اعصاب (نوروپاتی) کمک کننده باشد.

ویتامین B9:
سطح بالای هموسیستئین با افزایش خطر ابتلا به دیابت همراه است و دریافت فولات که سطح هموسیستئین را کاهش می دهد می تواند در کاهش ابتلا به این بیماری موثر باشد. مصرف مکمل فولیک اسید گلوکز ناشتا و مقاومت به انسولین را نیز کاهش می دهد.

ویتامین B12:
مصرف بیش از اندازه گروهی از داروها می تواند باعث کمبود ویتامین ب12 گردد. از جمله این داروها می توان به متفورمین اشاره نمود. این دارو معمولاً در افراد مبتلا به دیابت استفاده می شود و احتمال کمبود ب12 را افزایش می دهد. به علاوه، ویتامین های گروه ب از جمله ب12 در متابولیسم کربوهیدرات ها نقش دارند. لذا دریافت مقادیر کافی این ویتامین ضروری است.

منیزیم:
به دلیل نقش منیزیم در متابولیسم قند، دریافت بالاتر منیزیم خطر ابتلا به دیابت را کم می کند. از طرفی دیابت نیز دفع منیزیم از طریق ادرار را افزایش داده و باعث بدتر شدن مقاومت به انسولین می شود. بنابراین دریافت مقادیر کافی منیزیم در دیابتی ها ضروری است.

آهن:
افزایش ذخایر آهن می تواند یکی از عوامل پیشرفت بیماری دیابت به حساب آید. بنابراین بهتر است افراد مبتلا به این بیماری از دریافت مقادیر بالاتر از نیاز روزانه اجتناب کنند. اما دریافت نیاز روزانه برای جلوگیری از عوارض کمبود آن برای همه افراد لازم و ضروری است.

زینک:
روی در ساخت، ترشح و ذخیره انسولین نقش دارد و با فعالیت آنتی اکسیدانی تنظیم سطح قند خون را نیز بر عهده دارد.

مس:
مس عنصر جزئی بوده که در متابولیسم انرژی، تقویت سیستم ایمنی، ساخت کلاژن، ساخت ملانین (رنگدانه پوست)، جذب و انتقال و عملکرد آهن، تشکیل استخوان، غیرفعال کردن مونو آمین ها (هیستامین، نوراپی نفرین و …) و عملکرد آنزیم های آنتی اکسیدانی نقش دارد. نیاز به مس در بزرگسالان روزانه 900 میکروگرم باشد.

منگنز:
منگنز به عنوان یک کوفاکتور برای چند آنزیم، در متابولیسم گلوکز، کربوهیدرات و چربی نقش دارد و کمبود آن با اثر بر متابولیسم کربوهیدرات باعث ایجاد ناهنجاری در تحمل گلوکز شود. کمبود منگنز ممکن است متابولیسم چربی و کربوهیدرات را تغییر داده و باعث تحمل غیر طبیعی گلوکز شود. البته برخی مطالعات اشاره کرده اند که ممکن است دریافت بیش از حد منگنز نیز خطر دیابت را فراهم نماید. نیاز روزانه به این عنصر در مردان 2.3 میلی گرم و در زنان 1.8 میلی گرم می باشد و دریافت مقادیر بیش از 11 میلی گرم در روز به هیچ عنوان توصیه نمی شود.

سلنیوم:
رادیکال های آزاد از طریق افزایش استرس اکسیداتیو باعث کاهش ترشح انسولین و افزایش مقاومت به آن مخصوصاً در افراد مبتلا به دیابت می شوند. سلنیوم یکی از عناصری است که خاصیت آنتی اکسیدانی داشته و از طریق پروتئین های وابسته به سلنیوم می تواند این رادیکال های آزاد را به دام انداخته و غیر فعال کند. تعدادی از مطالعات نشان داده اند که مکمل سلنیوم از طریق عملکرد شبه انسولینی می تواند متابولیسم قند را بهبود بخشیده و عوارض مربوط به دیابت را به تأخیر بیندازد. از طرفی به نظر می رسد که عمده افراد مبتلا به دیابت مقادیر مورد نیاز روزانه از این ماده معدنی را دریافت نمی کنند، که همین باعث افزایش توجه به سلنیوم در افراد دیابتی می شود.

کروم:
با توجه به اینکه کروم عملکرد انسولین را تقویت می کند، قادر است خطر اختلال در تحمل گلوکز، سطح گلوکز ناشتا و HbA1c را در افراد مبتلا به دیابت کاهش دهد. همچنین ممکن است تا حدودی مقاومت به انسولین را بهبود بخشد. در مورد افراد سالمی که می خواهند از ابتلا به دیابت پیشگیری نمایند، سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) اعلام کرده است که: “مصرف مکمل کروم ممکن است خطر مقاومت به انسولین را کاهش دهد و بنابراین شاید بتواند خطر دیابت نوع 2 را نیز کاهش دهد. اما این ارتباط هنوز قطعی نیست.”

ید:
ید یک ریز مغذی ضروری برای تولید هورمون های تیروئیدی است و با توجه به اینکه مطالعات نشان داده اند اختلالات هورمون های تیروئیدی با دیابت در ارتباط است پس دریافت ید برای پیشگیری از ابتلا به دیابت و کنترل بیماری اهمیت زیادی دارد.

بور:
بور فعالیت بسیاری از آنزیم های متابولیک، متابولیسم مواد مغذی از جمله کلسیم، منیزیم و ویتامین D را تحت تاثیر قرار می دهد. شواهد بدست آمده از مطالعات حیوانی نشان می دهد که کمبود بور دو اندام عمده: مغز و استخوان را تحت تاثیر قرار می دهد. بور ممکن است نقش شبه استروژنی روی استخوان داشته باشد. مطالعات همچنین نشان دادند که بور می تواند باعث تعدیل سطح انسولین پلاسما در بدن شود و در تنظیم قند خون در افراد دیابتی مؤثر باشد.

بیوفلاونوئید:
فلاونوئید ها تاثیرات فراوانی بر سلامتی دارند و از بروز بیماری های قلبی، دیابت و سایر بیماری ها جلوگیری می کنند. بیشترین تاثیر مثبت این مواد بر سلامتی نقش فلاونوئیدها به عنوان آنتی اکسیدان ها است. این مواد باعث کاهش تولید رادیکال های آزاد می شوند و از این طریق از آسیب سلولی پیشگیری می کنند. مطالعات نشان دادند که دریافت میزان زیادی از فلاونوئید ها با کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع دو همراه بوده است.

آلفا لیپوئیک اسید:
آلفا لیپوئیک اسید در تولید انرژی نقش به سزایی دارد. آلفا لیپوئیک اسید به طور طبیعی در بدن تولید می شود و لذا به عنوان یک آنتی اکسیدان متابولیکی شناخته می شود. مطالعات متعددی نشان می دهد که آلفالیپوئیک اسید سطح قند خون را کاهش می دهد. همچنین توانایی آن در خنثی کردن رادیکال های آزاد به کارایی آن در نوروپاتی دیابتی (درگیری عصب ها) کمک می کند. افرادی که به علت آسیب اعصاب حسی از درد سوزش خارش مور مور شدن و بی حسی در دست ها و پاها رنج می برند می توانند از فواید این آنتی اکسیدان بسیار قوی بهره ببرند. محققان معتقدند آلفالیپوئیک اسید حساسیت به انسولین را نیز بهبود می بخشد، بدین صورت که با تحریک جذب گلوکز توسط ماهیچه (مشابه هورمون انسولین) نقش متمایزی در مدیریت مقاومت به انسولین و هیپرانسولینمی دارد. بر اساس نتایج تحقیقات اخیر مصرف روزانه 600 میلی گرم آلفا لیپوئیک اسید به مدت سه هفته علائم نوروپاتی دیابتی را به طور چشمگیری کاهش می دهد.

ال کارنیتین:
ال کارنیتین یکی از مشهورترین ترکیباتی است که به اثرات چربی سوزی، کاهش وزن و بهبود عملکرد ورزشی شناخته می شود. این ماده یک ترکیب شبه ویتامینی و شبه آمینو اسیدی می باشد. ال کارنیتین با انتقال اسیدهای چرب به میتوکندری سلول های بدن نقش مهمی در تولید انرژی از چربی ها دارد. این ترکیب همچنین ممکن است با افزایش آنزیم کلیدی AMPK، عوامل خطر مرتبط با بیماری دیابت نظیر میزان قند خون را به طور قابل توجهی کاهش دهد. پیرو نتایج حاصله از مطالعات، این ماده همچنین می تواند با کاهش فشار خون، کاهش نارسایی قلبی و کاهش مرگ و میر در بیماران قلبی عروقی مرتبط باشد.

نتیجه گیری:
قرص دیابشور 30 عددی توسط شرکت ویتان در آمریکا تولید و بسته بندی شده است. این فرآورده با دارا بودن ویتامین ها، مواد معدنی، ال کارنتین و آلفا لیپوئیک اسید می تواند علاوه بر تامین مواد مغذی مورد نیاز روزانه افراد دیابتی به عنوان مکمل جهت کمک به کنترل قند خون، سلامت بینایی، سیستم قلبی عروقی و سیستم عصبی در افراد دیابتی مصرف شود.